نکات مهم در نصب لوله‌های کاروگیت به روش دفنی در ترانشه

هر کدام از دو کاربرد فوق که در خطوط لوله کشی با لوله های کاروگیت به کار روند، برای نصب آن ها در خاک، به حفر کانال و ترانشه با عمق و ویژگی های خاص نیاز است. به طور کلی انواع لوله پلی اتیلن گونه ای طراحی می شوند که بتوانند فشارهای ناشی از عبور سیال و همچنین فشارهای وارد شده از محیط به دیواره را به خوبی تحمل کنند.

میزان فشاری که دیواره لوله کاروگیت می تواند تحمل کند و دچار ترک خوردگی  و شکست نشود، تحت پارامتری با عنوان انعطاف پذیری شناخته می شود. دیواره لوله های کاروگیت با قطر بالا، انعطاف پذیری کمتری دارند بنابراین شعاع لوله با عنوان انحنای لوله معروف است و عبارتند از میزان انحرافی که لوله تحت فشار بیرونی، پیدا می کند. در این حالت، لوله های کاروگیت می توانند مجدداً به حالت اولیه خود بازگردند.

در روش نصب لوله کاروگیت فاضلابی در ترانشه توجه به عواملی نظیر نوع خاک، قطر لوله، شرایط ترانشه و نوع سیال، اهمیت زیادی دارد. برای هر کدام از این موارد، نکات و دستورالعمل هایی در استانداردهای معتبر درج شده اند که باید به دقت اجرا شوند. بازرسی نهایی خط لوله پس از نصب، تضمین کننده راندمان انتقال سیال خواهد بود.

یکی از عوامل بسیار مهم در مقاوم سازی لوله های کاروگیت در ترانشه، توجه به بار وارد شده به لوله است. میزان فشاری که به لوله ها در ترانشه وارد می شود از دو جهت فوقانی و خاک های کناره نشأت می گیرند. فشارهای لایه های فوقانی با لایه گذاری مناسب قابل کنترل است اما دیواره های کانال باید به گونه ای حفاری شوند که بیشترین میزان بار لوله را به خاک منتقل کنند.

عوامل مؤثر در تغییر شکل لوله کاروگیت در ترانشه

هدف مقاوم سازی لوله های کاروگیت درترانشه، کاهش میزان انحنای دیواره لوله ها است. تغییر شکل دیواره لوله در اثر دو عامل در ترانشه به وجود می آید؛ تغییر شکل لوله در اثر نصب و تغییر دیواره لوله پس از نصب در ترانشه و در اثر فشارهای وارد شده بر آن، دو عامل اصلی برای تغییر انحنای لوله ها هستند. آزمون های انحنای دیواره که در آزمایشگاه کنترل کیفی انجام می شود، مقدار استانداردی را برای انحنای لوله کاروگیت تعیین کرده است.

اصول نصب لوله‌های کاروگیت و مقاوم‌سازی آن‌ها در ترانشه

پس از اینکه تمام آزمایش های فیزیکی و شیمیایی برای خاک انجام شد، حفر ترانشه متناسب با قطر لوله کاروگیت آغاز می گردد. عمق لوله با توجه با عوامل مختلف تعیین می شود. پس از حفر ترانشه، فرآیند بسترسازی باید با استفاده از مواد دانه بندی شده انجام شود. بسترسازی می تواند با استفاده از موادی نظیر خاک دانه ریز انجام شود اما باید توجه داشت که در بستر ترانشه نباید کلوخه و سنگ ها درشت وجود داشته باشد.

پس از بسترسازی، لوله کاروگیت در ترانشه بر روی پایه های مخصوص قرار داده می شود و اطراف آن توسط لایه های خاک، پر می گردد. این لایه به عنوان لایه مقاوم سازی لوله در ترانشه محسوب می شود و وظیفه دارد بارهای وارد به لوله را به خاک های کناری انتقال دهد. لایه بعدی که در ترانشه قرار می گیرد، خاک هایی هستند که تا ارتفاع معمولی بر روی لوله ریخته می شوند. این لایه معمولاً حدود 15 سانتی متر روی لوله کاروگیت را می پوشاند.

پس از پر شدن ترانشه و خاکریزی صحیح، لایه نهایی خاک بر روی سطح لوله ریخته می شود. این لایه نقش مهمی در مقاوم سازی لوله های کاروگیت درترانشه ایفا می کند، چرا که می تواند بارهای ناشی از سطح را کاهش داده و لوله را در برابر اثرات لایه های فوقانی خاک، محافظت کند. این خاک به همراه به کارگیری مصالح ساختمانی و سنگ ها، موجب می شود امکان عبور و مرور وسایل نقلیه از روی سطح ترانشه فراهم شود.

منبع:https://www.ilna.news/